Namentres A cascada e O vixiante

Entre a fervenza e o vixiante, o mundo parece natural, próximo a un bosque de soño que se derrete co paso do tempo.

Burbullas visitan estes lugares, co vixiante sempre atento a quen chega. Os paxaros tranquilos dende as alturas, voan ou cantan ao seu antollo...

O vixiante dáche a benvida o bosque máxico e invítache a pasar a fervenza que o mantén. Gozade do paseo, máis alá das portas vermellas.

¿Que che pasa?

Fai tanto, que quedou transformada no soporte doutra (A cascada)

Pero as veces, aínda agora,  no seu fondo percibes o medo que aínda ten. Notas como esvaecese de todo o que está o seu arredor para entrar noutro mundo no que se esconde do seu entorno directo coa realidade. Só as veces, permítese o luxo de visitar este outro lugar onde o medo queda fora e outras "cousas" cobran vida.

Próxima parada: A cascada.

Antes da nena dos cabelos vermellos: o bosque.

Ergueuse de madrugada enredada entre lá vermella. Dende a ventá o baleiro quedáballe a unha altura relativamente maior a súa figura, pero menor ca súa cordura. Contempla o amencer tódolos días dende o mesmo sitio, e espera co tempo pase sen perderse. Así chega a noite, unhas veces con lúa, outras sen ela... Pero, a lá cúbreo todo pouco a pouco, canto mais tempo pasa observando, mais esténdense os seus soños, máis encérranse e máis escápanse. Pero ela mantense inmóbil, sentada na ventá como nena que se senta nunha randeeira. Pasa o tempo no silencio, transformando as súas palabras en refachos de vento alimentando os asubíos das casas. O faiado tinguido de vermello, xa non é un espazo baleiro, xa non é onde van as cousas vellas... Agora é outra realidade; unha alfombra que o cubre todo tinguíndoo de vida, as portas do bosque están abertas e ela empeza a expandirse.

Invítovos a unha das portas para entrar os meus soños... Seguide o fío...

O primeiro paso cara os Espidos

Creo que como paseo polo pasado xa chegou, quizais volva algunha que outra ollada o tempo anterior, pero polo momento é suficiente. 

No corpo humano encontro un interesante tema no que desenvolverme, unha cuestión de atracción pola beleza que este ten. Quizais na busca dun mesmo, o xogar coas formas do corpo, doume conta da importancia e o peso da mente co corpo e viceversa, e o mesmo tempo as influencias externas que nos fan mutar tanto no interior como no exterior. O equilibrio das aglomeracións é moi fráxil...

Saúdos.

Monstros nas escaleiras

A obra que mostro era unha intervención nun espazo cotiá, onde os monstros do ático expandíanse polas paredes e escaleira. A verdade e que continuei por un tempo coas acuarelas, o gusto pola mancha e as formas foi aumentando co paso do tempo.

A idea era seguir cubrindo pouco a pouco todo o espazo en distintos tempos, como se fora musgo que vai cubrindo todo, pero o tempo era reducido para a presentación da obra...

Coñecendo a acuarela

A continuación mostrarei algunhas das primeiras acuarelas da miña vida,  un paso cara a mancha.

E a continuación un pequeno avance do rumbo que fun atopando coa acuarela e o corpo humano.

Un saudiño.

Unha chiscada a evolución...

Os primeiros bosquexos e interpretacións que fixen nos primeiros anos con modelo. Aquí empezou a miña paixón polo corpo humano e as súas formas...

O corpo humano non ten pérdida.

Os comezos...

A continuación mostrarei os primeiros, ¿como chamalos? "Quinitos" torpes o longo de moitos outros, co fin de mellorar a técnica e a observación...

Entón tamén descubrín o corpo humano en todo seu esplendor... Pero isto, o deixarei para a seguinte entrada.

Un, entre moitos mestres de antano

Hoxe estou pouco inspirada pero xa que apañei as fotos terei que ir poñéndoas. A continuación poderedes ver o primeiro artista de tradición barroca co que practiquei o claro-oscuro. Sempre e produtivo traballar cos grandes mestres do pasado, reinterpretar ou practicar para aprender cousas novas, mellorar o que se sabe e ser máis conscientes dos erros e vicios que temos cada un. Son moitos os grandes de onte para poder adquirir certa técnica, credibilidade e seguridade no que se vai creando. A continuación poño unhas imaxes dos bosquexos que fixera na copia de José de Ribera,  quedara fascinada coa muller barbuda (aparte doutras obras).

En grafito e lápices de cores.

En grafito, pastel e conté blanco.

E non teño moito máis que engadir. Xa sabedes hai que pasar por todas as épocas para poder acercarse cada vez máis o propio creador que levamos dentro.

Abur.

Un acercamento o gravado

Para un acercamento teórico, os recomendo en caso de dúbidas a Yellice, unha muller que pensa en gravado...  Que sepas Yellice que gracias a ti e xa que no seu momento non valorei o gravado coma debería, despois de coñecerte aprendín novos valores ocultos no gravado.  Aqui dos pequeños traballos da época de facultade relacionados co arte gráfico:

Collagraph

Xilografía

A verdade e que de todo o gravado o que máis me gustou no que traballei foi o Collagraph e a Xilografía. Por iso poño estes dous. Foron os primeiros que fixen de cada unha das técnicas.

Un saudiño